Het blijft goed hier!!

Het is alweer even geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb op dit blog..
En terwijl ik steeds vaker foto’s van jullie op facebook voorbij zie komen in dikke truien en jassen, moeten wij hier ’s ochtends om kwart over 5 opstaan om te beginnen met werken, om enigszins voor de hitte klaar te zijn (35-40 graden begint normaal te worden voor mij..)

Ik zit intussen al weer 6 weken bij Katie en Matt thuis. Heb het hier nog steeds echt onwijs erg naar mijn zin! Ik voel me nog steeds erg welkom en Katie overlaad mij met complimenten door steeds te zeggen dat ik het zo goed doe (zo wil ze een kloon van mij als ik weg ben, ik heb de lat zo hoog gelegd voor eventuele nieuwe mensen die hier komen werken, ze wilt me niet kwijt, ze heeft besloten maar een man voor mij hier te vinden, zodat ik zelf ook gewoon écht niet meer weg wil.. En ga zo maar door!)
Doordat ik me zo welkom en gewaardeerd voel, voel ik me hier ook echt thuis. Het praten in het Engels gaat gelukkig steeds een beetje beter (zelfs hier krijg ik complimenten over, haha!). En ook met de buren is het nog steeds elke keer weer gezellig.
Het is intussen voor mij dus ook al een feit dat ik, voor ik volgend jaar naar huis kom, zeker hier nog even terug kom!! Deze mensen hier hebben mij, tot nu toe, een onwijs mooie start van mijn reis gegeven!

Omdat ik alweer even niks geschreven heb, weet ik niet meer precies wat wanneer allemaal gebeurt is, dus hier komen de leuke (en minder leuke) gebeurtenissen gewoon kriskras door elkaar heen!

Met onze kleine Rico (de baby kangoeroe) gaat alles gelukkig helemaal goed! We zijn al weer een tijdje over de spannende 3 weken grens heen (dat die kleintjes na een flinke stressaanval daar dan nog aan kunnen overlijden), dus we verwachten dat ze helemaal goed op gaat groeien hier! Ze groeit, ze drinkt steeds makkelijker haar melk op en wordt steeds nieuwsgieriger! Zo wilde ik haar pas de fles geven, gaat ze rechtop staan, op mijn schoot, legt ze haar handjes op mijn gezicht en besnuffeld mijn hele gezicht. Écht te lief!!
Gelukkig is haar neus/bovenlip ook helemaal geheeld. Ziet er een beetje grappig uit, maar ze lijkt hier geen last van te hebben.

Helaas is Matt in 1 week tijd 2 van zijn oude kanjers verloren..
Roger was een 15 jarige pitbull kruising. Een onwijs lief dier, die ondanks zijn leeftijd, nog heel veel energie had en nog regelmatige hele tochten meewandelde als Katie en ik gingen rijden. Op een morgen kwamen Katie en ik buiten, rond 7uur ‘s ochtends (Matt was al aan het werk) en arme oude Roger had een hele opgeblazen buik, ging steeds liggen en voelde zich overduidelijk ellendig. Wij snel de paarden gevoerd en terwijl ik Rico ging voeren, is Katie met Roger naar de dierenarts gereden. Terwijl Katie aan het wachten was op de dierenarts is Roger in haar armen overleden…

Naast oude Roger had Matt ook nog een oud paardje, Mr. Wilson, van ongeveer 25 jaar oud. Wilson was Matt zijn oude rodeo paard, waar hij zelfs landelijke kampioenschappen mee heeft gereden. Wilson was echt een oud paard om te zien, ondanks dat hij nog behoorlijk fit was, de verzorging en voeding kreeg die hij nodig had, was hij aan het aftakelen. Hij werd steeds magerder en Katie vond het eerlijker om hem in te laten slapen, voor hij zou gaan lijden. Matt was het hiermee eens. Dit moest geregeld worden, want hier in Australië komen ze je overleden dieren niet ophalen, hier moet je zelf iets voor regelen. Wat inhoud dat zelfs grote dieren als een paard, op eigen terrein worden begraven.
Alles was goed geregeld, dus arme oude Mr.Wilson is ook niet meer..

Hoe verschrikkelijk deze dingen ook zijn.. Helaas horen ze bij het leven op een boerderij…
Nu dus weer verder naar de leuke dingen die gebeurt zijn!

Pas geleden werd hier in Australië de Melbourne Cup gereden. Deze paardenrace is de grootste van het land. Er word flink gewed op welk paard de race gaat winnen, mensen gaan zwaar uitgedost naar deze race.
Wij hadden geregeld dat we de middag vrij hadden. Nadat alles klaar was, was het voor ons tijd om uit op te tutten. Gekleed in jurken en met haarbanden met veren en strikken erop (écht verschrikkelijk, haha) zouden we de race in een pub gaan kijken. Matt ging gewoon in zijn gewone kloffie. Wij voor de zekerheid die haarbanden nog maar niet ingedaan, we gingen tenslotte naar een lokale pub..
En het was maar goed ook dat we dit niet gedaan hadden! We voelde ons nogal overdressed! Er waren sowieso maar erg weinig vrouwen in de pub en de mannen waren allemaal gekleed in hun werkkleding..
En om een beetje mee te doen, wilde ik ook mee wedden. Ik heb gewed op een paard die in Frankrijk gefokt was, want Frankrijk ligt tenslotte redelijk dicht bij Nederland. Helaas wist ik niet dat er ook een in Duitsland gefokt paard mee rende.. En uiteraard won het Duitse paard de race… Jep, echt iets voor mij!
Al met al viel deze middag een beetje tegen, maar was het toch erg gezellig.

Om de “teleurstelling” van deze race goed te maken, zijn Katie en ik naar de Quirindi races gegaan. Dit keer niet netjes gekleed, maar gewoon lekker casual. De races stelde niet bijzonder veel voor, maar het was erg gezellig.
De mensen hier zijn allemaal zo ontzettend vriendelijk. Allemaal erg geïnteresseerd in waarom ik hier ben, wat mijn plannen verder zijn, of ik hier niet de rest van mijn leven wil blijven..
Daarnaast nog een aantal gratis drankjes gekregen, zelfs van de barman (en dat terwijl het allemaal oude kerels waren, hahaha!)

Verder moest Katie ook nog een ochtend jureren op een paardrij schoolcompetitie. Jep, er word hier zoveel paardgereden, dat er zelfs schoolcompetities zijn!
Erg leuk om te zien ook, ik mocht helpen met t uitdelen van de rozetten (lastig, aangezien er een aantal dezelfde kleuren zijn als in Nederland, maar deze voor een andere plaats staan..).
De ochtend werd afgesloten met een verkleed wedstrijd, waar werkelijk alles voorbij kwam. Een heel aantal jockeys, tot een ridder op een draak (paard was van hoofd tot staart verkleed als draak!)

Een van de buren was ook nog jarig (30 jaar geworden), wat ze zou vieren met een lunch in een pub, 27km verderop.
Op een wat beschonken avond (voor ik hier was), was besloten dat ze met een aantal mensen te paard naar de pub zouden rijden, verkleed en wel, als cowboys en indianen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Op een zaterdag, met een temperatuur van bijna 40 graden zijn we een rit gaan maken van 27km.
Ik was verkleed als cowgirl. Mn boots had ik al en een hoed wilde ik ook érg graag hebben, dus die heb ik voor deze rit aangeschaft :D.
We hebben met 6 man (oke vrouw..) 4 en een half uur gereden. Het was érg warm, maar ook érg gezellig!!!

Daarnaast gaan we nog regelmatig bij kennissen en vrienden van Katie en Matt op visite.
Zo ben ik mee geweest naar mensen die wat koeien houden. Lekker rondgescheurd op een quadbike hier, een koe een oortag moeten geven en heerlijk gebarbecued (want dat doen we hier bijna nooit..)
En zijn we bij mensen op visite geweest waar schapen geschoren werden, waar ik als backpacker natuurlijk ook aan moest geloven (en dat terwijl Katie en Matt zelf nog nooit schapen hadden geschoren..). Deze mensen zijn ook in het bezit van Clydesdale paarden, érg grote paarden, met een super zacht karakter. Hier heerlijk geknuffeld met de veulens (want dit kun je geen veulenTJEs meer noemen..). Een week later terug gegaan naar deze mensen, want een van hun paarden had die ochtend een tweeling gekregen!!! Gelukkig beide helemaal gezond, dus die moesten we bewonderen!)

Ik zou nog bijna vergeten..
Katie zit in een trickride team en doet aan roman riding. Roman riding houd in dat ze op twee paarden tegelijk staat (of met 2 personen op 3 paarden), deze rond stuurt in stap, draf en galop, ermee springt.. Nouja, moeilijk genoeg allemaal!
Trickriding is op een galopperend paard trucjes doen, zoals ernaast hangen, op de kop aan de zijkant hangen.. Of te wel, ook erg moeilijk!
Op een donderdagavond hadden ze met het team een optreden. Met genoeg mensen op de tribune en mentale ondersteuning van vrienden/ouders/zussen voor de trickriders, was ook dit een érg geslaagde avond en ook onwijs gaaf om te zien!!
(voor de geïnteresseerde, het trickteam heet HighVelocity, te vinden op facebook en youtube!)

Oke.. Nu heb ik het gevoel dat ik nog van alles vergeet te vertellen.. Ik doe hier zoveel onwijs leuke dingen..
Maar ik kan nu even niks meer bedenken en volgens mij is mijn verhaal voor nu wel weer lang genoeg geworden..

Ik zit nog 2 en een halve week bij Katie en Matt. Zondag 14 december stap ik op de trein terug naar Sydney, waar ik 3 nachtjes verblijf in het hostel waar ik begonnen ben, waarna ik woensdag 17 december in het vliegtuig stap om naar Perth te gaan.
Dus ik verwacht tussen 14 en 17 december weer een verhaaltje te schrijven, over hoe mijn laatste weekjes hier waren!