Mijn tijd in Perth

Hallo lieve mensen allemaal!

Sorry! Het is alweer een maand geleden dat ik een nieuw verhaaltje op dit blog geschreven heb… Simpele reden: Ik heb eigenlijk een heel normaal (werkloos) leven hier in Perth.. Dus niet heel veel nieuws te melden.
Wat natuurlijk niet betekend dat ik het niet naar mijn zin heb!

Andrew is na mijn vorige verslag weer volop terug aan zijn studie op de uni, zijn normale leven gaat natuurlijk ook gewoon door.
Wel probeert ie voor mij zoveel mogelijk eerder naar huis te komen en zo nu en dan een extra dagje vrij te nemen om leuke dingen te gaan doen.
Op de momenten dat hij op de uni is, ben ik voornamelijk aan het luieren. Heb helaas geen werk gekregen hier.. Dus zit nog steeds veel te lezen (in die weken tijd denk ik een stuk of 7 boeken gelezen. Lang leven mij Ereader :D!).

Klimmen doen we nog steeds veel!
Zo’n 3 a 4 keer per week.. En ik vind het nog steeds helemaal leuk! Het gaat steeds een stukje beter, klim steeds lastigere routes, begin mezelf steeds meer te vertrouwen! En mezelf de blauwe plekken bezorgen begint af te nemen (al heb ik er nog steeds heel wat..)
Om techniek te verbeteren doen we bepaalde “games”.
Zo doen we “quiet foot”. Pakken een route 1 of 2 levels onder ons eigen niveau, maar moeten dit klimmen zonder geluid te maken.. Dus niet tegen de wand aan schoppen, maar echt heel gefocust bewegen (lastig als je jezelf bv ergens naartoe moet “gooien”). Maak je geluid, kom je terug naar beneden en begin je de klim helemaal opnieuw.
Ook heb ik een beginnetje gemaakt aan boulderen.. Dit is op een lage (oa ook scheve) wand, zonder dat je gezekerd wordt. Houd dus in dat als je valt, je echt op de grond valt.. Nu zijn deze wanden niet hoog en liggen er dikke matten onder. Als je valt, val je dus zacht (of iig niet hard). Erg goed voor techniek, maar momenteel nog niks voor mij.. Van een paard van 1.70m vallen op harde ondergrond? Geen enkel probleem! Maar van die wand afvallen op een dikke, zachte mat? Mwah.. liever niet! Zeker nog een punt om te gaan verbeteren aan mezelf dus!
Wat dan wel leuk is aan boulderen, is dat je hier ook een game mee kunt doen: Donkey!
Dit doe je met 2 of meerdere personen. Je verzint een beginpositie met handen en voeten. De gene die begint verplaatst één hand en één voet. De volgende doet dit precies het zelfde na en verplaatst ook weer één hand en één voet, enz.
Zo leer je elkaars technieken en probeer je het voor elkaar lastig te maken.. Zo ben ik bv een stuk flexibeler (en 20cm korter) dan Andrew, waardoor ik me redelijk makkelijk in rare houdingen kan wringen die voor hem bijna onmogelijk zijn. Maar hij kan, doordat hij een stuk langer is dan ik, natuurlijk een stuk verder reiken, waardoor ik mezelf weer moet gaan “gooien” of springen..
Jep! Klimmen is helemaal leuk! Merk ook wel dat ik hierdoor ook alweer iets sterker en flexibeler ben geworden!

Uiteraard bestaat het leven niet alleen uit luieren en klimmen!
We maken nog steeds leuke uitjes!

Met kerst heb ik van Nick en Sallie (voor de gene die het vergeten zijn: Andrews broer en schoonzus) een waardebon gekregen om alle 4 de rondleidingen te doen in de oude gevangenis in Fremantle (wat geloof ik gewoon een wijk van Perth is..).
We hebben de rondleidingen over 2 dagen verdeeld. Eerste dag zijn Nick en Sallie bij een van de rondleidingen ook mee geweest (en Andrew “natuurlijk” ook).
Bij de Great Escape tour (de eerste die we deden) waren alleen Andrew en ik. We kregen de rondleiding voornamelijk naar plekken waar mensen ooit uitgebroken waren, inclusief hun hele verhaal. Geweldige verhalen gehoord!
Bv: Een van de gevangenen was per ongelijk ontsnapt.. Zijn straf zat er bijna op (nog 2 weken), had zijn hele gevangenistijd geen stap verkeerd gezet. Voor zijn gevangenneming was hij metselaar van beroep. Door zijn goede gedrag durfde de bewakers het aan om hem de bovenrand van de buitenmuur te laten verbeteren. Dit deed deze man graag, weer even terug komen in zijn vak voor hij vrijgelaten werd.
Bezig boven op de muur begon de emmer met metselspul te verschuiven/over de rand te vallen en wilde de man deze opvangen.. Gevolg: meneer viel van de muur af, uiteraard de “verkeerde” kant op, aan de kant van de vrijheid!
Helemaal mooi zou je zeggen: je bent vrij!
Helaas.. Gevolg als je gepakt was: 2 jaar extra cel. Met nog maar 2 weken in het vooruitzicht zit je hier natuurlijk niet op te wachten!
De man is dus langs de muur opgeslopen, naar de ingang.. Waar hij aanklopte, dat hij terug naar binnen wilde!
Bewaker uiteraard verbaast (heeft enkele minuten geduurd voor de gevangene de bewaker kon overtuigen dat hij écht geen grapje maakte), man werd terug opgesloten en na 2 weken kon hij écht van zijn vrijheid genieten!

Na deze tour kwamen Nick en Sallie. Zijn we gezellig met z’n vieren bij een mexicaans restaurant gaan eten, hierna lekker uitbuiken door een wandeling langs het strand te maken, nog even bij een pub wat gedronken om vervolgens terug te gaan naar de gevangenis voor de “tourchlight tour”. Of te wel: in het donker, met zaklampen.. En uiteraard de enge verhalen!
Hier ons oa doodgeschrokken doordat er van een bovenverdieping een levensgrote pop op het vangnet boven ons hoofd werd gegooid, op het moment dat de gids aan het vertellen was over de vele zelfmoord pogingen die gedaan werden..
Enkele martelwerktuigen gezien en zelfs de galg waardoor 44 mensen met de doodstraf om het leven zijn gekomen.
Heftige tour! Maar erg interessant!

Enkele weken later met Andrew terug gegaan naar Fremantle voor de andere 2 tours.
The doing time tour: Dit is denk ik de meest “basis” tour. Over het reilen en zeilen in de gevangenis, het dagelijks leven daar. Uiteraard erg interessant, maar niet écht om hierover uit te wijden.

Na deze tour de “tunneltour” gedaan. Onder de gevangenis lopen tunnels, die gegraven zijn om drinkwater uit te verkrijgen.
Dus we moesten onder de grond! Eerst formulier moeten ondertekenen.. “ben je fit en gezond genoeg?” “heb je hoogtevrees?” “ben je claustrofobisch?” en ga zo maar door.. Ja, ik ben fit, nee, ik heb geen hoogtevrees en ook niet claustrofobisch!
We moesten zelfs blazen om te kijken of we wel nuchter waren! Hahaha!
Dit alles gedaan, moesten we een papieren overal aan, laarzen aan (ik snap echt werkelijk waar helemaal NIKS van de Australische schoenmaten!! Zo zijn m’n hardloop- en klimschoenen maat 8, maar moest ik met de laarzen maat 5 aan..) en helm op.
Na een uitleg hoe het veiligheidssysteem op de ladders werkte (incl. klimgordel etc) doken we de diepte in. Jeeej, klimmen, hahaha!
Stukjes rondgelopen (ik ben blij dat ik niet zo lang als Andrew ben.. De tunnels waren voor mij al te laag!) en stuk rond gepeddeld op het water in de tunnels. Ook weer echt een onwijs interessante tour!
Terug bij het beginpunt weer terug de ladder op.
“wie is er het snelst? Die mogen als eerst” was de vraag..
Wij dus :D! Want wij vinden klimmen leuk en zijn d’r goed in, hahaha! En inderdaad, we waren een stuk sneller dan de rest :p!
Terug boven alle spullen weer uitgetrokken (was zweten daar beneden!) en alle 4 de tours waren gedaan!

Verder ben ik nog een dagje met Dorothy (Andrews moeder) naar Aqwa geweest (ja, ik weet dat het engelse woord voor water aqua is!). Een (hoe verrassend) aquarium!
Erg mooi. Onwijs grote schildpadden en behoorlijk grote haaien gezien. Vieze, bijna lichtgevende kwallen en andere enge wezens. Mooie vissen (NEMO en DORA :D!) zeepaardjes (bij gebrek aan echte paarden). Werd bijna nat gespetterd door een rog..
En zelfs een kleine haai aangeraakt :D!

En een dag met Dorothy en Andrew naar Rottnest Island (of hoe de mensen hier het noemen: Rotto) geweest.
Rottnest is ontdekt door een Nederlander. Die dit eiland “rattennest” heeft genoemd, naar de veel te schattige Quokka, een beestje dat nergens anders op deze wereld in het wild leeft, en welke ik persoonlijk écht NIET op een rat vind lijken!
Een quokka is een buideldier, familie van de kangoeroe. Dit beestje wordt ook wel het meest vrolijke dier dat er bestaat genoemd, want ze hebben altijd een glimlach op hun gezicht :)! ZOOO onwijs schattig!!
We hebben met z’n 3en een wandeling gemaakt van 5km naar een van de vuurtorens op het eiland. In ongeveer 35graden, benauwd, heuvel op heuvel af.. Geen plek om onze waterflessen onderweg bij te vullen, was dit een best heftig tochtje, maar persoonlijk vond ik het nog goed te doen.
Uiteraard de vuurtoren beklommen en genoten van het onwijs mooie uitzicht op dit zo goed als onbewoonde (op het vakantiepark na) eiland, met oa de binnenzeeën (zoutwater meren).
Terugweg besloten niet te gaan wandelen, maar een bus te pakken (hop on-hop of bus, die je naar allerlei verschillende mooie plekken op het eiland brengt). Onderweg naar de bushalte een hele groep quokka’s tegen gekomen. OOOOHW!! Ik ben verliefd!! Ze zijn veel te schattig!!! En onwijs nieuwsgierig. Dus ze kwamen gezellig naar ons toe om aaitjes te ontvangen. Andrew, bijna net zo’n dierengek als ik ben, was ook helemaal verkocht (kei grappig, een redelijk brede, gespierde kerel van 1.90m lang die helemaal smelt doordat zo’n klein beestje z’n hand likt!).
En ik heb (zoals Andrew het noemt) echt een “moneyshot” van een van de quokka’s! Een foto van een quokka die recht mn lens inkijkt (en er bijna inkruipt) en waar je dus z’n glimlachende gezichtje op ziet (zie facebook ;) )

Dit waren eigenlijk alle grote trips die we gedaan hebben.
Uiteraard nog meer gedaan. Avondjes stappen met Andrews vrienden, naar het strand, ergens wat eten (want Andrew vind zichzelf een goeie tourguide doordat ie me al de eettentjes laat zien :P) en op zondag Andrew en Nick hun baseball wedstrijden kijken.
De dagen zijn soms wat saai als ik weer lig te lezen ofzo (tijd om na te denken en nog steeds regelmatig wat heimwee te voelen..), maar over het algemeen vermaak ik me nog steeds prima!
Dus voor de gene die zich zorgen om mij maken (ja, ik weet dat er mensen zijn die dat doen ;) ), nergens voor nodig, moet gewoon af en toe m’n hart luchten als ik me zo voel ;) !

Trouwens..
Ik zit te klappertanden, rillen, nagelbijten, heb stemmingswisselingen..
Ik heb afkickverschijnselen!
Oke.. Grapje! Zo erg is het niet.. Nergens last van!
Maaarrr.. Ik mis de paarden!! Sinds ik in Perth ben, is het dichtste dat ik bij een paard in de buurt ben geweest, in de auto, waar we een auto met trailer passeerde (en ik enthousiast uitriep: “Look!! Horsey :D !!!) Heb geen reacties gekregen van de maneges die ik gemaild heb…
Gelukkig word ik goed op de hoogte gehouden door mijn lieve vriendinnetjes in Nederland die de zorgen voor mijn toppers op zich hebben genomen!

Over die toppers gesproken..
Had het al op facebook gezet..
Maar mijn lieve, kleine, knappe pony Tarek is zielig :(..
Hij is getrapt tegen zijn kaak, waardoor er een breukje in zit.. Welke ook nog was gaan ontsteken, waardoor hij bijna niet kon eten en daardoor onwijs veel afviel..
Ik voel me als een moeder die bezorgd is omdat d’r kind ziek is.. En ik ben d’r niet om voor hem te zorgen..
Gelukkig is hij in de onwijs goeie handen van Amber. En Am, ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Ik ben zo onwijs blij dat je zo goed voor hem zorgt!

Doordat dit gebeurd was, werden mijn plannen een beetje in de war geschopt..
Ik had intussen een jackaroo school geboekt (cursus waar je alle handige kneepjes van het vak als cowboy leert, zodat je op een cattle station kunt gaan werken), maar kon dit geld nu eigenlijk niet meer missen doordat er dierenartsrekeningen betaald moesten worden.. Dus besloten de boeking te annuleren.
Dus.. Dat betekende dat ik opzoek moest naar een baan!
Behoorlijk wat mails gestuurd naar stallen/boerderijen door heel Australië. Heel raar, ondanks dat ik onwijs veel positieve reacties terug kreeg, lukte het niet om écht een baan te vinden (dan hadden ze iemand die eerder kon beginnen, of vacature was net vervuld, dus werden mijn gegevens doorgespeeld naar vrienden die wel iemand zochten, die dan 1x mailde en daarna niks meer lieten horen..).
Pap en mam hadden wel aangeboden de dierenartskosten zolang voor te schieten, zodat ik mijn plannen niet hoefde te wijzigen.. Maar ik vond het moeilijk om dit te accepteren..

Afgelopen dinsdag zat ik er even doorheen.. Ik maakte me zorgen om m’n kleine maatje Tarek (ik heb meerdere keren de vraag gehad of ik hem niet beter had kunnen verkopen voor ik weg ging.. Dit heb ik overwogen.. Maar dat kleine beestje is al bijna 11 jaar in mijn bezit, ben veel te gek op hem om hem kwijt te raken!) en het zoeken naar een baan lukte niet..
Daarnaast, hoewel ik het best naar mijn zin heb hier, kijk ik er echt naar uit om weer verder te gaan.. Maar dan heb ik wel eerst werk nodig.
En dan ga je denken.. Zou het gewoon zo moeten zijn dat ik geen werk kan vinden? Het is tenslotte compleet tegen m’n plannen in..
Is het toch niet beter om tóch die jackaroo school te boeken?!

Dus ik heb toch maar een mail gestuurd naar de jackaroo school, of ze nog steeds een plekje vrij hadden bij de cursus die maandag 16 februari (dus over anderhalve week al) begint.
Woensdagochtend een mail terug! Jep, er was nog plek :D !
Duss… Ik ga het cowboyleven weer in :D !
Voor info over de cursus: www.leconfield.com
En laat deze cursus nou in Tamworth zijn.. Die stad vlakbij Quirindi, dus bij Katie!
Ik natuurlijk Katie gesmst! En ik ben welkom (wat zeg ik? Zelfs meer dan welkom :D!) om het weekend vooraf bij hun door te brengen!!
Ticket geboekt, terug naar Sydney, voor woensdag 11 februari. Over een week ben ik dus alweer in Sydney!

En wat een rust geeft dit!!
Ben weer happy!
Heb vannacht gedroomd dat ik weer helemaal met open armen ontvangen werd door Katie en haar buren (want heb ook met Phebe gesmst gister, haar reactie: “OMG, I can’t wait to catch up with you again!!”) en dat ik Rico weer zag :D !
Ja, het is spannend.. Nu gaat het onvoorbereide stuk van mijn reis beginnen.. Ik ga nu echt stappen in het onbekende zetten! Maar ik ben er klaar voor!! Ik kan niet wachten!

Jullie horen later wel weer hoe dat onbekende mij gaat bevallen :)!

(en uiteraard vind ik reacties hier weer erg gezellig!)